Kur nis te shkruash nje histori perpiqesh gjithmone e me shume te mbetesh brenda kornizave te reales, por kur realja nuk eshte gje tjeter vecse nje fantazi e shfrenuar, atehere te mbetet vetem ta shijosh ate! 
Olsi ishte miku im me i mire, me te njiheshim qe ne gjimnaz, nderkohe qe tani te dy vazhdonim studimet e larta. Ishim ne te njejten dege, e per arsye te shumta perfunduam ne te njejten shtepi. Si per fatin tone ne fillim, por qe ne te ardhmen do te dilte per te keqen tone, gjetem nje shtepi private shume afrer shkolles te cilen e morem me nje cmim shume te arsyeshem , per te mos thene pothuajse falas. E vetmja kerkese e pronarit ishte qe kurre nuk do sillnim njeri tjeter pervec ne te dyve. Si fillim na u duk kusht qe edhe mund ta pranonim sepaku sa te arrinim te gjenim nje vend me te mire. Rutina jone na kishte perfshire, shkolle, shtepi, kafe, pube. . . rutine studenti. Nje nate i them Olsit: "Lale sikur ste ka hec me femrat keto kohet e fundit"
" S"me ka ecur se nuk kam dashur "  - me tha Olsi prerazi si per te treguar qe nuk donte ta pyesja me tutje. Ika ne medyshje me veten se cfare ishte kjo pergjigjije. 

Kaluan disa dite keshtu pothuajse pa folur fare deri ate mbremje.
- "Une po iki te fle "  - i them prerazi
- "Shko se do vij me vone une " - ma pret Olsi
Une iki te shtrihem te fle. Pas disa perpjekjesh duket qe gjumi vendosi te me marre. Kishte kaluar kohe derisa une zgjohem, hap syte si me pertim dhe shoh qe ishte akoma erresire. Ndieja nje ngacmim nga kofshet e mia dhe spo e merrja vesh nga vinte. Shoh perpara, dhe ve re nje nje njeri

Ne zakonisht punojme deri ne oren 5. Ndonjehere rrime edhe me shume, por pergjithesisht si fondacion qe jemi, te gjithe gjejne rastin te largohen me pare. Ne katin perdhes eshte nje lokal i mire dhe atje pijme kafen. Por kur kemi pune e porosisim me telefon dhe Tani, i papertueshem na i sjelle dhe na i shperndane me delikates si nje kamarier klasi i ndonje lokali luksoz. Me te tallemi duke e pyetur se ku e ka bere specializimin, nen tryezen e pronarit. ai e kupton shakan dhe qesh me miresi. Por me thene te drejten sa here qe Tani shkel ne zyren time une behem keq. Ai eshte kaq i kendeshem dhe ka bythe kaq te bukra, sa kur jam vetem s'me rrine duart pa ia ledhatuar. Ai me sheh e me thote me shaka: "Shiko xhaxho, une nuk jam ai tip..." "Xhaxhoja i sateme, i them. Une sapo kam mbushur te tridhjetat... "Kurse une jam vetem 19 shton ai." Keshtu kalojne ditet. Tani na kane filluar edhe disa ethe, se dikush thote se do te perfundoje projekti dhe atehere duhet te gjejme pune tjeter. Nje te premte, sikur ne zyre ra bomba atomike. Te gjithe shpejtuan te iknin sa me pare se helbete fundjava dhe te gjithe kishin projekte. Ndersa mua me kishte mbetur nje pune ne dore, per te cilen duhet te dilnja te nesermen ne pune e thash me mire ta mbaroja ate mbremje, pa çka se mund te vonohesha nja dy ore me shume. Tryeza ishte mbushur me fotografi te cilat do te montoheshin neposterin qe po pergaditja, kur ra zilja e deres. Mendova se ndonjeringa koleget kishte harruar diçka, por per habine time ne dere ishte Tani. "He, çfare ka ndodhur? e pyeta e me tha se donte te bente nje telefon me qe

Me Tanin u takuam krejtë rastësisht. Kisha kohë pa e parë, kështu që u përqafuam me mall, gjë që tregonte se e kishim ruajtur ende simpatinë për njëri tjetrin. Po e shihja me vemendje dhe më tërhoqi vërejtjen si ishte burrëruar, gjë që e bënte më të dukshme mjekra e dendur, që kish lënë. Por sytë i kishte ende djaloshar si atëhere kur ishim njohur për herë të parë. Ata ishin tre shokë të pandarë: Tani, Zani dhe Roni. Tani ishte më i bukuri prej tyre, pasi i kishte flokët kaçurela e mbi të gjitha kishte një buzëqeshje të çiltër që të ngjallte besim në miqësinë e tij. Zani ishte më sportiv dhe seksi. Kurse Roni ishte tip i butë dhe i sinqertë. U lidhëm shpejtë në miqësi, por vitet që pasuan na ndanë shpejt, për t’u takuar kështu rastësisht si sot. E ftova të pinim një kafe së bashku dhe ai me që kishte kohë pranoi. Në lokal kishte pak njerëz. Zgjodhëm një qoshe jashtë , që të ishim më të qetë në bisedë. E pyeta çfarë bënte e më tha se kishte një bisnes të vogël kondicionerësh e sistemesh ngrohëse. Për shokët më tha se ishin shpërndarë: Zani në Gjermani dhe Roni në Itali. Pasi biseduan për familjet e për fëmijtë, bisedat mbaruan. Po e shikoja me vemendje, gjë që e vuri re dhe ai. “Pse më shikon?” më pyeti. “Megjithëse po shkon drejt të dyzetave, ke mbetur po ai bukurosh që ke qënë”. “Fillove ti, ika…” “ Më ke ikur një herë, atëhere kur nuk duhej. Tani çfarë rëndësie ka?” “Vërtet të rri mendja aty?” “Sigurisht. Ti je i vetmi që më ke refuzuar nga treshja juaj e ngushtë ndërkohë që ishe më i dëshëruari.” “ Ha,ha ha…Edhe unë të kam dashur, por si shok ama.” “

Agimi e dinte se tani ditet e lumtura kishin perenduar. Megjithese perpiqej te mbahej sa me mire por megjithate ishte ndeshur gjithenje e ne deshtime. Keshtu me se fundi e fjeti mendjen. Ishte e kote te harxhonte emocionet e tij per t'u deshperuar me nje deshtim te ri. Djem te bukur kishte shume dhe ai mjaftohej per t'i soditur ose per t'i "nuhatur" kur i kalonin prane. Ndonjehere ndonjeri ishte kaq i sjellshem sa te ndalonte per te kembyer ndonje llaf, qe ishte shume larg nga ajo qae Agimi do te desheronte te bente, por edhe ai gjente rastin qe me buzeqeshjen e tij te hirreshme te kerkonte ndjese e te largohej. Ajo qe e habiste me shume Agimin ishte se kur gjithandej flitej per gay-t, ketu sikur ishin zhdukur. Nje dite, ndersa kthehej nga puna ne stacion hipi nje djale qe zuri vend tek plateforma e deres. Agimi e pa kalimthi dhe i beri pershtypje qimet e mjekres e te mustaqeve qe i kishin dale di gjemba, gje qe i kujtonte nje model ne reklamat e RAI-t. E pa nje cope here me ngulmim, bile nja dy here veshtrimet e tyre u kryqezuan, por ashtu koti, keshtu qe Agimi pushoi se veshtruari dhe u kthye nga dritaria. Ne stacionin tjeter pat levizje, por ai nuk denjoi te vinte re ndryshimet qe kishin ndodhur ne autobuz. Por sapo makina beri kolpon e pare, Grikori ndjeu nje gje te ngrohet e te forte qe u mbeshtet pas feleve te tij. Ai ngeli si i ngrire e nuk levizi, po ashtu nuk levizi dhe ai qe ishte pas tij. Ashtu te ngjeshur, mjaftoi nje levizje e vogel e Agimit qe gjeja e forte te mbeshtetej ne mesin e mollzave te Neptunit dhe sa here qe makina ecte ose ndalonte ajo ferkohej pas

Beni kishte disa vite që studionte ne Benton të Anglisë. Me mësime shkonte mirë, por nga ana financiare kishte probleme. Për këtë kishte filluar të punonte si kamerier. Djalë i bukur po, i shkathët e punëtorë po, kjo bënte që ta donin të gjithë. Në pensionin ku banonte kishte fqinjë një djalë kinez nga Shenjani. E kishte emrin Çin, që në kineze do të thotë flori. Ai ishte shumë simpatik. Me tipare të imta, sy të shndritshëm dhe trupin e lidhur bukur. Ai i sillej Benit sa para mbrapa. Sa dëgjonte kërcëllimën e shkallëve, dilte me të mbathura, për ti ekspozuar trupin e tij të bukur, por Beni nuk ia varte. Se si i dukej, djalë kinez... Kështu kaluan ato muaj midis dëshirës dhe indiferencës.

Një ditë, para lokalit ku punonte Beni, ndodhi një ngjarje e jashtëzakonshme. U vra një terrorist i njohur, gjë që mblodhi gjithë shtypin dhe mediet. Të gjithë përpiqeshin të gjenin dëshmitarin më të besueshëm dhe Beni me karakteristikat fizike që kishte u bë një nga më të kërkuarit. Pasi mbaruan të gjithë, Beni vuri re se në një qosje të sallës ishte një burrë, të cilit nuk i kishte shërbyer. Beni u afrua dhe kërkoi ndjesë, por ai i tha ,se e kuptonte situatën ,pasi edhe ai ishte një korrespondent i një agjencie të madhe.

Ndërsa po i shërbente, Beni e vrojtonte. Ishte një burrë rreth të 50-dhjetat, ose së paku ashtu dukej. Flokët i kishte të kuqërremta, me valë. Kishte një palë mustaqe të kuqërremta të cilat përreth buzëve dukeshin si të zbardhura. Ai ishte i veshur mirë dhe Benit iu duk një xhentëlmen i vërtetë. Beni ishte i zëne me punë e kështu që nuk pat kohë të qëndronte shumë pran tij. Por ja që të nesërmen ai u duk përsëri te hyrja

Po te pres tek i njejti vend... ti e di se ku eshte, per mua seshte navoja te ta them serisht,....
Sot dita qe e mbushur me plot histori te bukura...Si cdo dite bejme mesim ne te njejten shkolle te mesme vetem se jemi ne dy klasa parelele..I vetmi moment kur un te shoh dhe mezi pres te te shoh eshte peseminutshi,,ku ne dalim neper korridore te hallakatur ,me plot frike te ores tjeter ,ndoshta mudn te bejme dhe provim...POr frika me iken sa here te shoh ty,tek mban libra te shumte mbi duar ,sa here shoh foton tende te ngjitur ne kendin e nxenesve te dalluar...
Shpresoj qe ende sot e kesaj dite te jete perseri aty...Ckujtime !
Ti je djali qe kam enderruar,,ty te kam pasur shok te femijerise,,,jemi rritur bashke !Mban mend kur hipem mbi pemen e Lumes dhe hengrem kumbulla sa na u fry barku,,,Po- thua ti -vecse ne ishim shum te vegjel,,Ndoshta si mban mend ditet kur flinim bashke ,dhe shtriheshim ne shesh ,me batanijem qe se hiqnim nga dora ,ate ngjyre vjollcen me lule te celura,,,EHHH!!!
Ndersa Sot ti je rritur ,je bere cte te them marshallah!!Plakat e lagjes shkulin faqet kur te shohin ty se mos te marrin mesysh...
Po ashtu edhe un jam rritur por kam ende kujtime per ty...
Sot jemi 17 vjec ...Qe te dy,jemi rritur dhe kemi kaluar pubertetin,,tashme seshte si me pare nuk fleme me ne shesh si me pare!!
Sot ishte dita e fundit e shkolles...
Si do tja bnej une valle pa ty,pa ato peseminutshe ,ku valle mudn te te takoj,,,
Te njejten gje ben dhe ti pasi kerkon me ngulm ti zgjasesh ato minuta te pushimit ,Vjen ne klasen time pasi ke trokitur embel me duart e bardha ,njesoj si gte Sharli te zonja bovari...
Dhe me ate ze kumbues e te embel mjalt therret

Kam një problem me dhëmbët. Nga jashtë і kam të bukura dhe të forta, kurse nga brenda, sapo t’і gërryesh pak , do të dalin të prishura. Të shtunën mu këput një këllëf dhembi dhe maja e mprehtë e dhëmbit më shponte gjuhën, gjë që ishte e padurueshme. Kështu, desha s’desha shkova tek dentisti im і zakonshëm. Hapa derën dhe atje mbretëronte një qetësi e madhe. U zgjata nga dyert dhe shoh se aty ishte vetëm asistenti і dentistit, një djalë і ri dhe shumë simpatik. Ai kishte vënë iphon-in në vesh dhe nuk merrte vesh se ç’behej kësaj bote.
Sa më pa, ai hoqi kufjet dhe kërkoi të falur që nuk më kishte vënë re. Më pyeti se çfarë kisha dhe unë і tregova problemin tim. Ai më tha se doktori kishte shkuar me shokët për një shëtitje në një qytet tjetër, kështu që kishte mbetur ai për shërbime ambulatore.
-Mirë ma rregullo ti,- і thash.
Gerti, më kishte rregulluar dhëmbë edhe herë të tjera dhe kisha besim tek ai se ishte shumë і kujdeshëm dhe і zoti. Sigurisht Gertit і erdhi mirë që kisha besim tek dora e tij. Lëshoi një buzëqeshje, sikur desh të falënderonte dhe më tha të shtrihesha në kolltukun e dentistit. Pastaj rregulloi pozicionin e ndenjëses dhenë fund ngriti dorezën e kolltukut sepse pengonte që të afrohej në pozicionin që donte. Filloi nga puna. Nuk kishte ndonjë punë të madhe por kishte rëndësi ta pastronte zgavrën mire. Ashtu і përkulur mbi mua, po e shihja dhe ishte me të vërtetë djalë і ëmbël. Ai u përkul pak që të shihte dhëmbin më mirë dhe unë ndjeva se si kari і tij u mbështet mbi krahun tim. Ai e bëri pa të keq, por mua menjëherë mu ngreh. Lëviza pak që të zija një pozicion më pak të

Dimrit nata bije shpejt, duke i bërë udhëtimet të mërzitshme, nga që nuk sheh asgjë përjashta. Në këtë rast duhet të kesh një bashkudhëtarë të këndshëm në biseda. Dhe unë e kisha një të tillë, i këndshëm si djalë, por fjalë pak në bisedë. Sidoqoftë me tha se studionte ekonomi në Prishtinë dhe se po shkonte për fund jave në shtëpi, në një fshat afër Ferizajt. Edhe unë do të shkoja në Ferizaj, kështu që udhëtimi na lidhi për disa kohë. Ai banonte me katër shokë në një banesë të lartë në Prishtinë. Por ishte i kënaqur, sepse kjo nuk i kushtonte shumë. Ky ishte djali më i vogël i shtëpisë, prandaj i ati kish dasht me i dhanë shkollën, që ia kishte mohuar djemve të tjerë. Ti qenke më i vogli i familjes? Po, tha djali me gjysmë zëri, sikur ai ishte fajtor që të tjerët ishin detyruar të shkonin në emigracion për të punuar.

Si të quajnë? –e pyeta.

Eli,- më thotë.

Ç’është ky emër femrash?- i them.

Eli do të thotë Elbasan. Ky emër i pëlqente babait për shqiptarizëm dhe kështu ma vuri.

Aha, bukur dhe emrin e gëzofsh. E shikoja dhe përpiqesha ta vlerësoja. Një djalë pak minion, me flokë të verdha kaçurrela, sy të shndritshëm dhe buze të holla, por gjithën të njoma nga pështyma, që vinte nga që ai i lëpinte ato shpesh herë.

Kur rruga po mbaronte, e pyeta në se dëshironte të takoheshim. Ai më tha se dilte në orën 7 nga biblioteka dhe aty nuk do të ishte e vështirë të takoheshim.

Të hënën po rija përpara bibliotekës. Bënte mjaft ftohtë nga që kishte rënë një shtresë e hollë dëbore, por kishte ngrirë. Mua po më ngrinin majat e gishtave, por nuk doja të shkulesha pa e takuar atë...

Kur papritur