E dini se si eshte kur mendja, shpirti e trupi kerkojn dicka “te pa kerkueshme”. Sa veshtire. Kishte kohe qe po e ndjeja mungesen e te berit dashuri, dashuri ne kuptimin e plot te fjales. Doja ta takoja dike, ta ndjeja dike, ta prekja si ne fshehetesi. . . I deshiroja shume keto gjera, por deshira ishte si mision i pa mundur. Kujt ti afrohesha? Ku ta merrja guximin? Pastaj, prej kohesh nuk provoj dicka te tille, sepse nuk gjej cka kerkoj. Nuk dua gjitheke, gjithcka. . . Ka te mire bota, por shijet jane te pa diskutueshme, relative, ndryshojne. . . E, megjithate, kishte dite qe kur bija ne gjume mendoja, “cfare do qe te jete, si do qe te jete”. Thene te drejten kjo ide me trembta nga pak, nuk po e njihja mire veten, s’po e kontrolloja “te cmendurin” brenda meje. Ditet ecnin njera pas tjetres, po beja jeten time me punet dhe gjerat qe bej rendom. Takoja miq, shoke, koleg, djem te zakonshem dhe me raste syte me tradhetonin. I shikoja shkurt, ndizesha, asgje me teper. Shpesh ka ndodhur te kthehem ne pune apo ne shtep, i super i eksituar, ama cfare te beja. Nuk jam nga ata qe kerkoj hapur, ndoshta jam i “kohes” tjeter, ani pse me quajn “modern”. Dhe, dukej qe nje dite e madhe ishte shkruar edhe per mua.
A po vinte koha e shkuarjes se vullkanit qe po me digjte nga brenda?
Ne pune ishte pranuar nje i ri, nje cun 25 vjecar, i diplomuar jashte shtetit. Me shume se i pashem ishte i zgjuar, me shume se i zgjuar ishte i pashem. Ishte si te thuash nje kombinim perfekt mes te pashmit dhe te zgjuarit. Dukej ndryshe, ndosta nga kultura qe kishte fituar jashte, nga stili qe kishte krijuar. Ndodh qe s’me pelqen kur vijne te rijne, po ky po me shijonte. Vajzat e punes e donin te gjitha per vete. Ai, ishte “i pa mposhtur”. Nisen thashethemet: “Paska te dashur”, “E ka lene ne A. . . “, e te ngjashme. Per vete mendoja krejt dicka tjeter, ate qe me konvenonte, doja te ishte se paku biseksual. Po te mos ishte edhe ky, po te mos me shkrepte dhe me kete qe e pelqeja aq shume, qe per aq pak dite me kishte pushtuar zemer e mendja, atehere kisha vendosur ta lija kete pune. Ky zemerthyesi i punes sime ishte pak a shume mendjemadh, edhe pse here pas here na sqaronte se thjesht kete pershtypje linte se jo qe eshte realisht. Muhabetet me te po thelloheshin, edhe pse bisedat ishin serish formale dhe jo te hapura. Mundesia per tu futur ne labirintet e privatesis nuk shihej ne horizont dhe per kete po ndihesha si “i mundur”, “i mposhtur” e pa shprese. Megjithate, ishte nje dite e fresket tetori qe po e sillte rroten e fatit ne anen time. Nje kolege e jona po organizonte “house party” dhe kjo mendoja se ishte mundesia e hedhjes se hapit te madh, hapit te se vertetes. Nuk doja patjeter qe ai te ishte rrisku im, ama doja qe te ishte i dikujt dhe me ne fund ta dija se cfare eshte, ta dija se a duhet jetuar me shpresa, apo duhet lene deshiren time si pjese te se kaluares. Ishte ora 20. 45 minuta kur une shkova ne shtepin e shoqes per ne festen qe kishte organizuar, kishte shume femra, mua e disa koleg te paket ne numer na kishin ftuar si me te miret. Ishte si nje “gjueti” femrash, ani pse une nuk isha gati per te qene preh, sepse kishte kohe qe po kerkoja nje eksperienc ndryshe, pastaj edhe ardhja perkonte per krejt dicka tjeter. Dhe, rreth ores 21. u shfaq si me magji i shume prituri. Ishte i teri aty, i kendshem, i permbajtur. Per cudi ate nate shume nga vajzat i kthenin syte nga une, e kishin pare qe ” i riu” nuk shfaqte deshire. Interesimi i vajzave me avanconte, por edhe me vinte ne prove. Pas disa gotash me xhin-tonik dhe nja dy tekila, me shkohej ne banjo. Nuk e kisha iden se ku ishte e as nuk doja ta pyesja ke. Me ne fund e gjeta, gjendej ne fund te nje koridori te gjate e te erret ne katin e dyte te asaj shtepie qe mu duk si me e madhja qe e kisha pare ne jete. Sapo u futa brenda zbertheva pantollonat dhe e nxorra jashte, me ishte fryer, s’po e mbaja. Ne ate moment degjova deren qe u hap, u mundova te jem “i kujdeshem”, por kolegu im i ri nuk e kishte kompleks kete pune, ai kishte zberthyer pantollonat dhe po priste radhen. Pasi u ktheva kah ai, u ballafaqova me gjene qe e kisha enderruar mijera here, qe kisha dashur aq shume ta shoh, ta prek, ta ndjej. As ne ate gjendje krenaria nuk me lejoj te veproj, pastaj isha i pa sigurt. Dola nga banjo, zbrita poshte dhe nisa te pija pa fund. Me dukej sikur po mbytesha ne alkool, ama kisha nevoj te humbisja, te mos mendoja me. Kur gjithcka kishte perfunduar, ishte kolegu im i ri qe me ofroj per te me derguar ne shtepi. Nuk isha ne gjendje te vozisja. E pranova me kenaqesi oferten, u nisem me veturen e tij dhe ja ku ishim para shtepise sime. E ftova brenda, ai nuk refuzoj. U fut si per te me ndihmuar. E falenderova dhe si pa ze po i thoja “te kam munduar, mund te shkosh”. Ai, u kthye dhe me tha: “Nuk po shkoj askund. Mendo cfare te duash e si te duash, une po rri ketu”. Isha i habitur, me ishte mpire fytyra. Po jetoja nje gjendje shoku. pa nje pa dy i jam ofruar, ja kam shtrenguar fort dhe e kam ofruar prane vetes. Kam leshuar perdet dhe kam ndezur driten per te qene i sigurt se nuk jam ne enderr. E kam zberthyer, zhveshur dhe puthur pa pushim. Era e tij ishte e jashtezakonshme, kari i tij ishte i mrekullueshme dhe me dukej sikur te tille kane vetem aktoret pornografik: aq i madh, i lemuar, aq i bukur. E futa ne goje dhe po e thithja me kenaqesi te rralle, po beja ate qe e kisha dashur prej kohesh, doja ta ndjeja thelle. Ai, po renkonte lehte dhe po me ferkonte floket, nderkohe e kishte leshuar doren tek kari im qe ishte bere dru. Me pelqente se si e ferkonte. Isha ne qiellin e shtate, dhe. . .
Nese jeni te interesuar per vazhdimin. . . me shkruani.