Kam disa shokë që janë tifoza të mëdha deti. Edhe tani që stina ka kaluar, por që moti është ende i nxehtë, ato nuk lënë të djelë pa shkuar në plazh. Më thanë se kishin gjetur një plazh të ri shumë të bukur dhe mua m’u mbush mendja për të parë ende pa u ndyer nga vizitorët.
Vërtet ishte bukur. Atë ditë deti ishte i qetë e çuditërisht nuk frynte erë. Aty këtu kishte familje, të cilët kishin hapur çadrat për t’u mbrojtur nga dielli. Të dukej vetja sikur ishe në një plazh verior, por ku mungonin biondët e atyre vendeve.
Për një kohë ndenjëm nën çadër. Pasi bëmë nja dy duar peskatësh, shokët u ngritën për të shoqëruar fëmijtë e tyre në det, e për t’u freskuar edhe ata. M’u mbush mendja të futesha edhe unë. Deti dukej i ftohet, pa ç’ka se ato që u futën më parë thonin se ishte vvvaaal. Pasi u mësova me ujin e ftohët bera pak not e pastaj mendova të dal. Atë ditë kisha veshur një palë rroba banje sintetike dhe për habinë time uji i kish berë thuaj se transparente, megjithëse mbrenda kishin rrjetë. Në breg ishin familjarë e kështu më vinte zor të dilja para tyre, kështu mora anën e boshatisur të bregdetit, që të thahesha. Eca një copë rrugë me mendime koti në kokë. Herë pas here tërhiqja rrobet që të shtrydheshin dhe ato po thaheshin me shpejtësi. Kisha bërë një copë rrugë të mirë, duke i lënë çadrat të zvogloheshin nga largësia, kur pash në breg dy djem të rrinj. Njeri po rregullonte me degë pemësh një strehë si kasolle indiane që ishte egzistuese, por mbi degët e thara ato po vinin të njoma që ta ripërtrinin. Djali tjetër ishte ulur pranë bregut. Kish veshur një palë brekë me këmbë të gjëra të cilat nga pozicioni i uljes linin të shikoje gjithë kapitalin që kishin mbrenda. Kur unë u afrova ai lëvizi që të mbulohej, por po shihte me kurreshtje nga unë. “Sigurisht mendon se jam i huaj” thash me vete, pasi kishte shumë që e bënin këtë gabim. Ajo që më bëri përshtypje tek ai ishte se i kishte flokët e prera në formë tasi ku pjesa e sipërme ishte bërë bionde, kurse e poshtmja ish lën e zezë. Dukesin që ishin djem fshati të cilët, duan të modernizohen. Një përshëndetje e lehtë nga ana e djalit.më bëri të përgjigjesha, duke vlersuar mirësjelljen e tij.
Shkova më tej dhe kur e pash se isha larguar mjaft dhe se të mbathurat tashmë ishin tharrë morra rrugën e kthimit. Kur u afrova tek kasollja pash se të dy djemt ishin futur në det. Ai që ishte më i madh kish shkuar më në thellësi, kurse biondi ishte më afër bregut. Ai kur më pa se po afrohesha, doli nga uji me vrap dhe u ul në rërë pranë kasolles. Po shikoja drejt tij me kurreshtje, ndersa ai po më buzëqeshte. Pata përshtypjen se në brekët e lagura ishte ravijzuar forma e organit të tij human, e cila nuk dukej në gjendje normale. Kjo më bëri edhe më shumë kurreshtar. Pash në largësi. Çadrat ishin mjaft larg për të tërhequr vemendjen e tyre. Pa menduar gjatë u afrova. Nga që e kisha mendjen bosh e para pyetje koti që më erdhi në mendje ishte:
-Vazhdon gjatë plazhi këtu tek ju?
-Varet nga koha.
-Po ju këtu banoni.
-Jo ne jemi në shkollë në Tiranë, por vijmë të shtunave e të djelave në shtëpi.
-Çfarë studioni?
– Unë mbaroj tekniken, kurse shoku im për piktor.
-Hajde Tirana ju paska modernizuar? – i themë duke zgjatur dorën dhe duke i prekur organin e tij të ngrehur.
Ai tentoi të mbroheshe, por dora ime tashme ishte vendosur në vendin e duhur.
-Nuk qenke keq,- i them. Ai buzëqeshi, nga që iu bë qejfi. – E ke bërë ndonjëherë?
-Si e kam bërë?
-A e ke provuar me ndonjë shok se si bëhet kjo punë.
Ai mblodhi supet i turpëruar, duke mos lënë të kuptohet në se pohonte apo jo. Pa e zgjatur ia nxora jashtë. E kishte të hollë e të gjatë. Duke ia fërkuar iu ngeh akoma më shumë. U përkula dhe desha t’ia merrnja në gojë, por ai kundërshtoi. Si duket nuk ishte i përgatitur për një gjë të tillë.
-Si të pëlqen atëhere?
– Shtriu!- më tha.
U shtriva. Kasollja ishte mjaft e madhe sa të na mbulonte. Ai e leu të tijin me pak pështym dhe filloi ta fuste. Nga që e kishte të hollë nuk ndjenja ndonjë dhimbje të madhe, kurse ai vazhdonte të përparonte, duke ofsharë me kënaqësia. Kur e njeva mishin e tij të takonte tek bythët e mija, atëhere e ndjeva se e kish futur të gjithë. Po kjo sikur nuk i mjaftoi. Ai hapi me dorë felet dhe filloi të shtyhej më tej. Pastaj zgjati duart dhe më ktheu kokën e filloi të më puthte gjithë epsh. Të themë të drejtën edhe unë ndjehesha mirë. Së pari se ishte një ndodhi e papritur, se ai qinte gjithë zjarr dhe së fundi kisha kohë pa e bërë e prandaj një rast i tillë ishte i shumëpritur.
Sa vinte e bëhej më agresiv. Nuk kishte shumë përvojë por përpiqej që të bënte më të mirën. Herë pas herë më pyeste:
– Hë a po kënaqesh?… A nuk jam i mirë…
– I mrekullueshëm! Grand! – i thoja unë e ai vazhdonte më me vrull.
-Hej, ç’bëhet këtu? –u dëgjua një zë.
Ktheva kokën dhe pash shokun e tij që kish hyrë në kasolle pa u ndjerë. Ai ishte brun mjaft simpatik.
-Hala s’marove?- i tha shokut.- Ke një orë që po i bije.
Si me porosi biondit iu derdh. Ai u shty edhe një herë e pastaj e nxorri. Shoku i tij mezi po priste.
-A ta bëj edhe unë?
-Hajde shpejto se s’kam kohë- i themë
Ai e kishte më të trash por më të shkurtër. Ashtu i ngrehur e rrathprerë dukej shumë i këndëshëm. Koka e tij nuk kish nevojë të lubrifikohej. Vrima ishte e hapur dhe e lubrifikuar mjaft nga sperma e të parit. Ai e shtyu dhe ndjeva karin e tij të shkonte menjëherë deri në fund.
Ai filloi të punojë duke e futur e duke e nxjerr. Dukeshe që për ta nuk ishte hera e parë. Kjo më frikësoi pak, pasi po e bënim pa prezervativ. Vërtet ato ishin të rinj, por kur nuk i njeh çdo gjë mund të ndodhi. Po sikur të punonin jashtë shtetit e të kishin ardhur për pushime. Jo kjo nuk ishte e mundur, pasi për pushime ka më shumë punë atje. Me këto mendime e ndjeva që edhe ky të përfundonte.
-Më knoqe! –më tha.
U ngrita. Nuk kisha arsye të qëndroja më gjatë. Ashtu si kot e kisha bërë me dy njëri pas tjetrit. Ishin të pasjonuar dhe dukeshin të djegur për seks. Nuk doja ta zgjasnja , kur “piktori” më pyeti:
– A do të vish të djelën tjetër?
– Ndoshta, po vazhdoi koha mirë!
– Ne këtu na ke. Apo do të takohemi në Tiranë. Ke një numur telefoni?
-Po u takuam atje do jetë puna ndryshe.
– Si ndryshe?
– S’do bëni qejf vetëm ju.
– Aha,- tha ai duke u kujtuar përse bëhej fjalë. – Do t’a shofim edhe atë punë…shtoi duke qeshur
– Sa të etur për të mësuar gjëra të reja qenkan këto djem të fshatit?!
nga Arbi