Per te parballuar shpenzimet e shkolles ne pushimet e veres shkoja ne greqi, punoja disa muaj edhe kthehesha perseri ne shtatore. Edhe pse pa dokumenta deri tani nuk me kishte ngacmuar kush pasi qyteti ku punoja ishte ne perfieri te athines dhe punedhensi im kishte njohjet e veta. Duheshin edhe dy jave qe une te kthehesha ne Shqiperi, keshtu qe vendosa te mos punoja ato dy jave te fundit por ti shpenzoja per tu zbavitur, keshtu qe vendosa ti kaloja tek disa kushurinj ne Athine, me kishin lajmeruar qe te mos dilja shume pasi kishte kontrolle te rrepta, por e shumta qe mund te me benin ishte te me kthenin ne Shqiperi.
Me te mberritur ne Athine, perpara se te telefonoja te afermit e mi vendosa te beja nje shetitje i vetem, ne internet kisha shenuar disa vende te frekuentuar nga djem, edhe pse nuk kisha pasur asnjehere ekperience te tille vendosa ta provoj, fundja rast me te mire nga ky nuk kisha ku te gjeja. Edhe pse kisha mese 4 ore qe sillesha verdall Athines, papritur gjendem ne sheshin Omonia, vend qe me kishin rekomanduar ti qendroja large pasi ketu kontrollet jane shume te rrepta, por situata dukej e qete. Sa hap e mbyll syte perball meje shfaqen dy djem rreth te 30-tave, muskoloz, dhe shume sexy. Filluan te me flisnin greqisht, edhe pse dicka kuptoja nuk isha ne gjendje t’ju pergjigjesha.
“Albanos ise?” me pyesin.
Aty e kuptova se nuk ishin kalimtare te rastit por civile, dhe nuk gabohesha. Sapo tunda koken ne shenje pohimi me kerkuan te nxirrja dokumentat dhe kur e pan qe nuk po reagoja e kuptuan qe nuk i kisha keshtu qe me ftuan ti ndiqja ne makinen e tyre. Rruges per ne komisariat filluan te me benin pyetje nga me te ndryshmet, sa kohe kisha ne Greqi, ku rrija, ku punoja etj. Pyetje qe normalisht iu pergjigja “Sapo kam ardhur vetem dhe nuk njoh askend”, pergjigje jo shume bindese, por nuk mund te ngaterroja persona te tjere ne kete histori.
Pasi shkuam ne komisariat dhe ben kontrollet e nevojshme, me mooren gjithe sendet qe kisha, mi futen ne nje qese dhe njeri nga policat me shoqeroi per ne qeli ku ishin te pakten 60 persona te tjere. Ne fillim mendova se aty do te rrija rreth nje jave, por duke biseduar me te burgosurit e tjere kuptova se aty kishte persona qe prisnin rreth nje muaj deri sa autobusi te mbushej dhe te na dergonin ne Shqiperi. Nuk isha i vetmi Shqipetar aty, ishin edhe disa djem te tjere te moshes sime kryesisht nga qytetet veriore te vendit, por me ta thjesht u pershendeta dhe nuk kisha shume deshire te futesha ne muabet. Njeri prej te burgosurve quhej Shpetim, ishte rreth te 40-ave, pak i thinjur dhe nga ajo qe me treguan te tjeret kishte rreth 3 muaj qe priste pasi kishte nje problem me dokumentat keshtu qe per te duhet ende te vendosnin nese duhej derguar ne Shqiperi ose jo. Shkova te bej nje dush, edhe pse nuk dukeshin shume higjenik te pakten mund te freskohesha pake. Kisha pak momente qe isha futur ne dush (ne banje ishin vetem dy dushe) , shikoj qe afrohet Shpetimi me nje peshqir te mbeshtjell rreth mezit. Afrohet dhe me thote:
“Tungjatjeta, une jam Shpetimi nga Fieri, ti?”
“Quhem Genti” i thash, “lindur ne Tirane edhe pse prinderit jane nga Fieri”
“Qenkemi patriot athere” shtoi. “Gezohem qe u njohem!”
Ndersa fliste hoqi peshqirin dhe filloi te futej edhe ai ne dush. Per disa momente syt me mbeten tek palla e tij, qe edhe pse nuk ishte e ngrehur dukej goxha e madhe.
“Qenke djale simpatik” me tha “Kujdes mos te bie sapuni se ketu ka njerez qe kan kohe qe nuk shikojne femer me sy dhe nuk pyesin shume” shtoi ai duke qeshur…
“Epo une nuk jam femer” i thash
“Bytha njesoj eshte” me tha, “Prandaj ruhu” dhe vazhdoi te qeshte… edhe pse pak ne siklet buzeqesha dhe une. Per dreq po filloja te eksitohesha keshtu qe i ktheva shpinen qe te mos e vinte re, por pas atyre batutave ndoshta kjo nuk ishte ide e mire.
“Tek qelia ime eshte nje krevat bosh” me tha, “Po ke deshire mund te flesh aty, keshtu bejm edhe ndonje dore muabet”
Tunda koken ne shenje pohimi, dhe pa thene asnje fjale morra peshqirin dhe pasi i vesha dola nga dushi.
Mbremja ra shpejt, dhe dritat e burgut filluan te fikeshin duke len te ndezura vetem dritat e korridorit. Edhe te burgosurit filluan te sistemonin shtreterit e tyre per te fjetur keshtu qe edhe une u nisa te gjej dhomen e Shpetimit. Me ne fund e gjeta, nuk e pata te veshtire pasi ishte e vetmja qeli ku ishte nje shtrat bosh. Mesa dukej ai po flinte, keshtu qe u futa pa ber ze, u zhvesha dhe u futa ne shtrat, edhe pse ishte thjesht nje pjese cimentoje e ngritur me nje dysheke qe kushedi sa veta ksihin fjetur mbi te, edhe pse me vinte pak veshtire nuk kisha alternative tjeter keshtu qe u shtriva.
“Po te pakten na thuaj nje gjyem fjale kur futesh” degjoj Shpetimin
“Me fal” i thash, “Mendova se mos ishte ne gjume”
“Ku te ze gjumi ketu” shtoi ai “Vajta 2 muaj pa qire gje edhe faqet e revistes qe me la nje i burgosur tjeter me jan merzitur. Ti te pakten sot u fute dhe para se te futeshe kushedi sa je kenaqur keto dite”
Nuk fola thjesht buzeqesha ne shenje pohimi.
“Degjo Genti” me tha “Sapo te pash ne dush me pelqeve, bythet i ke shume te bukura dhe dua te ma lesh nje here”
“Nuk behet fjale fare” i preva une. “Me mire po gjej nje vend tjeter per te fjetur”
“Ti e di” shtoi, “nese nuk pranon te te qij nje here, une do tju them te gjitheve qe je bytheqire dhe mos une dikush tjeter do te qij se sben ketu brenda”
“Po une nuk jam bythqire” i thash.
“Mendon se do te besojne me shume ty apo mua?” shtoi ai duke buzeqeshur.
Te them te drejten Shpetimi me pelqente shume, ksihte kar dhe trup te bukur, por e kisha imagjinuar pak ndryshe kete moment. Mendime nga me te cudicmet me kaluan ne koke, dhe me ne fund e vendosa. Fundja kjo histori do te mbetet brenda ketyre mureve, pas disa ditesh do te jem jasht prej ketej.
“Mire” i thash, po te le te me hipesh siper por jo te ma fusesh brenda…
“Ti e di me tha” ama ki parasysh se po ta hipi Shpetimi nuk te zbret me me tha me shaka.
“Eja te te qij tek krevati im se eshte me i bute” me tha
U spostova tek krevati i tij dhe u shtrita barkas, ai me uli breket dhe villoi te me prekte bythet.
“Po ta lah me peshtyme qe te te rreshqas me mire” shtoi, “Nese ndjen dhimbje mos nxirr ze se me keq do te jet. Nese na kap dikush ty o te qeshin…”
Me gisht filloi te me ferkoi vrimen, dhe une nuk arrija te dalloja kufirin midis frikes dhe kenaqesise. Nuk vonoi shume dhe ndjeva gjoksin e tij leshatore te mbeshtetet mbi shpinen time. Kari i tij tashme ishte mbeshtetur plotesisht ne kanalin e bythes dhe ne vesh degjoja peshperitjet e tij.
“Mbaje bythen te lire nese nuk do qe te ndjesh dhimbje, kur te jesh gati me thuaj”
Me shume koha kalonte me shume frika rritej. Po sikur te huj dikush? Po sikur neser te gjithe ta marrin veshe cfar po ndodh? Po sikur diksuh tjua thot kushurinjeve te mi kur te vijn neser per vizite? Sa me shume kalonte koha aq me shume behesha nervoz. Pa e kuptuar se ku e gjeta forcen i them:
“Fute por po te bera shenj nxirre”
Sapo pershperita keto fjale nje dhimbje e tmerrshme me pushtoi, ndjeja karin e tij qe me force tentonte te me penetronte.
“Hiqe te lutem” gati sa nuk klitha une, por e kuptova se do te ishte e kote, kehstu qe vendosa ti beja balle dhimbjes duke u perpjekur te perqendrohem diku tjeter.
“E paske bythen zjarr mor Genti, ma kenaqe karin” thoshte ai me ze te ulet, Ndersa une dale-ngadale fillova te mesohem me dhimbjen.
“Ngrihu te te qi pak lopthi qe te prishem” shtoi ai.
U ngrita dhe menjehere duart e tij me shternguan belin dhe kari i tij u fut perseri brenda meje dhe filloi te me qinte edhe me shpejt se me pare…
“Oh Genti” peshperiste ai me ze te ulet, “Po prishem” shtoi…
Pasi u prish ndjeva karin e tij te dilte ngadale nga vrima ime, ndersa une ndjeja nje nevoje te tmershme per te shkuar ne banje. Pasi dola nga banja bera dhe nje dush. Gjunjet i kisha krejt te mpire dhe dhimbja qe ende nuk kishte kaluar plotesisht me veshtirsonte ecjen. Teksa po kthehesha drejt dhomes njeri nga djemt Shqipetare me pyeti me ironi:
“He mo Gento, cte ka gjet qe hecen keshtu?! Te paska qi fort Shpetimua me duket”
“Me ke me ngaterron mua?” i thash
“Ma mori bastin Shpetimi, sapo erdhe e bem bast me 10 paketa qe do te te qinte brenda nates”
Nje zemerim i madh me pushtoi, nese do kisha nje arm me vete do te kisha ber ndonje marrezi por e mbajta veten. Ula koken dhe u drejtova per ne dhome. Kur u futa Shpetimin e gjeta te ulur ne krevat
“Ti e pi cigaren?” me tha. “Eltoni me solli nja 10 paqeta nga ato qe i ksihte sjelle kunati, po ti fal gjysmat” shtoi.
Ne mendje me kalonin me 10-tra pergjigje te mudeshme, por secila prej tyre do te ksihte hapur nje sherre dhe pas asaj qe kishte ndodhur zenka vetem mund ti perkeqsonte gjerat keshtu qe i thash:
“Po, ma tha Eltoni perse ti kishte dhen “paqetat”, nuk ishte nevoja te me ulje kaq poshte per disa cigare” i thashe.
Shkova te flija dhe te nesermen arrita ta nderroja shtratin me nje djale nga Bangladeshi. Kaluan disa dite dhe nuk i flisja as Shpetimit as Eltonit, shikoja vetem punen time dhe beja sikur nuk egzistonin ndersa mundohesha te harroja ate qe ksihte ndodhur edhe pse Shpetimi ende me pelqente. Pas disa ditesh Eltonin dhe djemt e tjere nga Shqiperia i liruan. Te nesermen Shpetimi me afrohet dhe me thote:
“Nuk mendoja se do te mbetej kaq qejfi per nje shaka te vogel, kete muabet e di vetem Eltoni por nuk ja thot askujt. deshiroj te kthehesh perseri te flesh tek dhoma ime deri pasneser pasi mua do te me lirojne. Nese do ti qihemi nese nuk do miq si me pare”
Fjalet e tij me preken, edhe pse isha betuar te mos i flisja me pranova oferten e tij dhe u ktheva tek qelija e tij per te fjetur. Ditet e fundit bisedonim per gjithcka por nuk e lash te me qinte perseri, edhe pse deshira ishte e madhe. Perpara se te dilte erdhi te me pershendeste.
“Une po iki Genti, shpresoj te takohemi jasht ndonje dite. Mos me mbaj meri per ate qe ndodhi, fundja burgu per burrat eshte” shtoi ai duke buzeqeshur dhe u largua…
Pas disa ditesh dola edhe une. Gjat kthimit ne Shqiperi peyesja veten:
“A do e takoj ndonjehere perseri Shpetimin?”