Timi dhe Rimi ishin shokë të ngushtë. Ishin rritur bashkë në një mëhalle, ishin në të njëjtën klasë dhe mësonin bashkë. Timi ishte djalë i vetëm dhe ishin mirë ekonomikisht, kurse Rimi kishte katër vëllezër e motra që kishin lindur njëri pas tjetrit, gjë që e tregonin edhe prindët që ishin akoma të rinj.
Rimi rinte shpesh për darkë tek Timi, bile shpesh flinte aty. Duke ndenjur kaq pranë njëri tjetrit, në fillim filluan të fërkohen, pastaj t’i binin me dorë karit të shokut e më në fund kureshtja i shtyri që t’i binin njëri tjetrit.
Atë mbrëmje kishin hapur televizorin tek kanalet për të rritur, kishin fikur dritën dhe kishin ulur zërin dhe po shihnin se si dy djem po e bënin me një femër duke e futur herë në gojë dhe herë në të dyja vrimat.
“Po këta dreqër të digitalbit, na grinë me gjithfarë femrash dhe nuk dhanë qoftë edhe një film të vetëm gay. Duket që djemtë që punojnë aty ofendohen”.
“ Ta garantoj unë se ato ngordhin më keq që të qihen, por e bëjnë për politikë ose sa për të thënë.”
“Çfarë hipokritësh.”
Shih sa kar të bukur paska ky djali.
Pse ky tjetri jo.
Ta kesh një herë, foli Timi.
Pse s’të mjafton ky i imi?
Ata i kishin ndarë rolet. Timi e kishte më të vogël, prandaj i pëlqente t’ia fusnin, kurse Rimi që e kishte 19cm. Kishte qejf ta fuste. Kështu pa shumë ceremoni Rimi e palloi mirë e mirë Timin dhe me ato mbresa i zuri gjumi...
Një të shtunë Rimi nuk erdhi si zakonisht, që të dilnin. Timi veshi një palë pantallona të shkurtra dhe një fanelle të kuqe dhe me vrap kaloj dy pallatet që i ndajshin, u ngjit në kat të dytë, uli dorezën dhe hyri brenda. Në kuzhinë ishte i ati i Rimit që

Ishim te dy te shtrire ne krevat, duke pare tavanin e bardhe te hotelit. Me dukej ende e pabesueshme që ndodhesha aty, përkrah një djaloshi tundues që rastësia ma kishte dhuruar.

M’u kujtua kur e pash per here te pare ne aeroportin e Budapestit, te ngarkuar me çante e rrethuar nga nje grup vajzash te bukura, të cilat qeshnin me zë te larte. Ai ishte i holle dhe i gjatë, me flokë të ngrira me xhel e me nje vath ne veshin e majte. Me shkoi mendja per keq, se thonë, djemtë me vath ne ketë vesh janë gej. Por pyetja që me vërtiteshe ne gojë ishte, se çfarë donin rusët në gejtin që të shpinte ne Tiranë. E kjo pyetje shumë shpejt gjeti një përgjigje. Kur arrita në vendin tim në avion, gjeta Aljoshën të ulur në karrigen pranë. Kështu do të udhëtonim për një ore e njëzet minuta se bashku. I kërkova ndjese kur kalova tek vendi që ishte pranë dritares, duke përdorur atë far rusishteje qe zotëroja. Por kjo mjaftoi që te krijonte një atmosferë besimi.

-Mos ke qene gjë student në Rusi?- më pyeti.

-Jo,-i thash, por për arsye pune e kam mësuar. - Ai më tregoi se bënte pjese në një ansambël të vogël si kërcimtar e këngëtarë e po vinin në Shqipëri me një kontratë për disa koncerte. Tani që e kisha përballë vija re sytë e tij të kaltër e tepër transparent, të cilët tregonin se ishte njeri i çiltër dhe i sinqertë. Rruga e shkurtër i bëri stjuardesat që të shërbeni ato pak gjëra që ishin planifikuar, por ku po servirnin kafen, një lëvizje imja e pa kontrolluar beri qe kafeja te derdhej në bluxhinset e tij në një vend delikat, tamam në rrëzën e kofshës. Duke e ndjerë gabimin , shpejtova që

Megjithëse të gjithë e mbajnë Pogradecin si të freskët, atë vit edhe aty ishte vapë. Sidoqoftë më mirë se në Tiranë ishte, se së paku atje mbrëmjeve bënte fresk e kështu që flije rehatë e s’të mirrej fryma. Unë kisha marrë një dhomë me qira në një shtëpi jo shumë pranë bregut, pasi kur u kujtova për këtë punë të gjitha shtëpitë e preferuara ishin zënë. Megjithëse isha me pushime, gjumi më dilte herët. Sillesha e përdridhesha në shtrat por sa para bënte, kështu që ngrihesha, pija një kafe me ca biskota e pastaj nisesha për në plazhë, ku takoja disa të njohur, që kështu kalonim kohë me letra. Loja e preferuar ishte pesë katshi, megjithëse ndonjëherë bënim sikur luanim brixh, paçka se aty në rërë nuk e kishte lezetin, bile ishte fyese për një lojë të madhërishme si ajo. Atë mëngjes, u ngrita pak më vonë. Sa u kënaqa, sepse jovetëm nuk kisha parë ëndra, por edhe isha ngopur mirë me gjumë. Rrugës për në plazh , pash të ecte para meje një djalë shtat hedhur, me vithe shumë të ngushta, të cilat i tundëte në një mënyrë lozonjare si të ishte femër. Aq më tërhoqi vemendjen ecja e tij, sa menjëherë e ndjeva të më ngrihej. Apo s’më pëlqenin ato me byth të vogla, sepse në çdo pozicion që ta vije i futej i gjithi deri në fund. Ashtu kurreshtar siç isha shpejtova hapin dhe arrita paralel me të. Nuk dija si të hapja bisedë , por atëhere më ra në sy se në dorë kishte kubin e famshëm të Rubikut.

-Për sa minuta e bën kubin?- e pyeta.

Ai ktheu kokën, më pa dhe me një farë ndrojtje pohoi se nuk dinte ta bënte. -Ashtu? Po nuk është kaq i vështirë,- gënjeva unë për ta ngacmuar. Ai

Te dy mbetem te shtangur nga ajo qe pame… nje kamion i tere kishte shperthyer. Nuk vonoi shume dhe nga oborri i shtepise ku ne banonim u hap nje porte qe as qe ia kishim idene qe ekzistonte. Disa tipa qe si kishim pare kurre ne jeten tone dolen dhe filluan te pastronin disa qese te bardha qe kishin mbire ngado, nderkohe qe nga krahu i rruges per balle mberriti nje makine e cila ngarkoi te gjitha keto qese ne bagazhin e saj dhe brenda disa minutash kur sirenat e policies filluan te degjoheshin ne sfond, gjithcka ishte pastruar. Aty mbeti vetem nje kamion qe po shkrumohej dhe asgje tjeter. Porta e nendheshme qe gjendej ne oborr u zhduk mes erresires sa hap e mbyll syte.
- "Te ishte droge thua?" - pyeta une i shtangur
- "Ashtu duket" - ia priti Olsi
Ashtu te shtangur sic ishim te dy, bie dera. Kthyem syte te tmerruar me idene se kush mund te ishte. Olsi vrapoi drejt deres me pasigurine mes vetes nese do te vendoste ta hapte ose jo.
- "Hape jam une pronari i shtepise " - u degjua zeri nga mbrapa deres. Olsi shikoi drejt meje si per te me pyetur se si te vepronte, por zhurma qe degjohej nga mbrapa deres ishte bere kercenuese. Olsi e hapi deren dhe po shikonte drejt pronarit.
- "Pas pak vjen policia per te mos thene qe ka arritur, ju nuk keni pare asgje, degjuat nje shperthim dhe kaq!Ne rast se flisni percart, do perfundoni percart!Dreqi e marrte ndajini ato krevate te bashkuar se sjeni bythqira!" - tha ai dhe filloi te zbriste shkallet me vrull.
Te shtangur nga ajo qe kishte ndodhur kishim harruar te ndanim dy krevatet tone qe gjate aktit i kishim bashkuar. Nderkohe qe po perpiqeshim te sistemonim dhomen ra serish dera. Kesaj radhe ishin policet

Pushimet e këtij viti ishin të veçanta. Tani kishte marrë diplomën e shkollës së mesme me nota shumë të mira dhe po përgatitej të shkonte në shkollën e lartë. Ndërsa hezitonte se çfarë shkolle të zgjidhte, vendosi të shkonte disa ditë në Vlorë tek gjyshja. Daja e kishte shtëpinë pranë detit ,kështu që Tani, kishte plenty of time për të admiruar gungat e djemve që do ti pëlqenin. Megjithëse moda e kishte tradhtuar dhe shumë djem mbanin bokseka, që ia mbulonin kapitalin e tyre.

Mbrëmjeve ai dilte vetëm për të shëtitur gjate rrugës së bregdetit, se і pëlqente të shihte perëndimin e diellit dhe ngjyrat që krijoheshin aty.  Thonë se këto pamje të bukura sikur të pastrojnë shpirtin dhe të zgjasin jetën. Edhe atë mbrëmje ai veshi pantallonat e shkurtra dhe një bluzë pambuku dhe doli. Kushurinjt і kishte në moshë të vogël dhe nuk donte të përzihej me to.

Duke ecur  makinat і kalonin pranë, sepse  kishte shumë pushues që në atë orë fillonin xhiron e mbrëmjes. Vetura luksoze mbushur me djem e vajza, që ngrini muzikën në kupë të qiellit dhe e bënin Tanin që t’i kishte zili.  Në këto mendime і kaloi pranë një fuoristradë e zezë e cila pasi shkoi disa metra më tutje ndaloi. Tani vazhdoi të ecë. Kur u afrua pa se në makine ishin katër djem të rinj të cilët kishin ndaluar dhe po shihnin nga ai. Tani vazhdoi të ecë dhe e kalojë makinën , duke і parë pasagjerët me bisht të syrit. Ju dukën me atë vështrim të shpejtë se ishin të rinj azgëna të etur për aventura. Eci edhe pak dhe makina u nis pas tij. Kur erdhi paralel, djali që ishte tek dritarja e pyeti në se donte të bënte xhiro me ta.

-Jo!- і tha Tani. Se і

Toni ishte mësues i ri. Ai kishte studiuar në Itali për matematikë moderne dhe sapo ishte kthyer nga studimet. Në pritje të një pune të përshtatshme, ai pranojë një vend në një gjimnaz, mësuesja e së cilës, sapo kishte dalë në pension.
Dita e parë e mësimit ishte njohja me klasat që do të kishte. Por midis tyre ishte njëra që do të kishte kujdestarinë. Studentët, si ato të vitit të fundit, ishin të merakosur se si do ju shkonin provimet. Disa mësonin mirë, kurse të tjerë nuk ia varnin fare, sikur provimet do t’i bënte dikush tjetër.
Ndonjë herë ndodhin parandjenja të çuditshme që të tërheqin vëmendjen. Dhe atij i bëri përshtypje një student ,që rrinte në bangën e parë. Ndoshta pozicioni i avancuar e nxiti presorin t’i ngulte sytë dhe të krijonte përshtypjen e një djali të hijshëm por çapkën. Ky ishte vendi i tij i përhershëm ku e vinin të gjithë mësuesit, që ta kishin nën kontroll. Ai s’mund të rrinte një minutë i qetë, por së paku kishte një meritë se ishte djalë i bukur. Vini, rri mirë...Vini ki mendjen... Vini andej she Vini këndej. Dhe Vini filloi të ishte më i kujdesshëm ndaj presorit , siç e thirrnin të gjithë nxënësit. Dhe kjo profesorit i ra në sy që në fillim se ai e shikonte, sikur do ta çmonte se sa vlen. Presorit, ky djalosh i bënte shpesh që sytë e tyre ndesheshin dhe këmbenin mesazhe. Vini, kishte ndodhur shumë herë që të kishte përmendur: Çfarë djali është ky presori, llokum fare. Ky profesor bukurosh me siguri që do ta ketë shijuar rrotën e karit. Nga e di ti do të thoni? Duket, nuk ka nevojë që ta di. Është telepatia ime. Sa qejf do të kisha t’i fusja karin një herë. Një, kënaqësia. Pastaj, hajde të

Nardi kishte ishte rritur në një qytet të vogël të Shqipërisë qendrore. Edhe atë e kishte përfshirë jeta monotone e këtij qyteti, që nuk të ofronte asnjë argëtim. Mësimeve nuk ia thoshte shumë, por ishte dhe një tip i heshtur, që nuk angazhohej me shokët, kështu që ato e linin më një anë. Por një meritë e kishte: ishte djalë zeshkan , i bukur, me sy të shndritshëm si thëngjij , që kur t’i ngjiste të përcëllonte.
Pallati, ku banonin, e humbi qetësinë e tij, pasi banorët e katit të sipërm vendosën t’i shtonin edhe një kat, që të zgjeroheshin. Kështu erdhën punëtorët dhe makineritë për të shtruar tullat, llaçin dhe betonin. Puna po ecte shpejt dhe Nardi gjeti me se të merrej, pasi shkonte shpesh në majë të banesës, për të admiruar pamjen nga sipër. Aty ishte një punëtorë nja 35vjeç, me mjekër të parruar dhe i çrregullt, por tip, që e shikonte vazhdimisht me bisht të syrit djaloshin bukurosh. Një ditë që ishin vetëm, pasi po prisnin të vinte betoni, ai e pyeti Nardin: I ke duart e pastra? Po,- i tha Nardi. Atëherë po vjen të ma kapësh një herë me dorë...
Nardi mbeti i turpëruar dhe nuk dinte çfarë të bënte, kurse ai ia dha të qeshurit. Pastaj u afrua dhe pa shumë ceremoni i dha një të kapme bythëve të bukura të Nardit.
Sa i mirë që je more djalë,- dhe filloi ta fërkonte. Nardit i lezetoi, por megjithatë u largua.
Kur do ta bëjmë ndonjë ditë së bashku?- i tha punëtori. Nardi nuk u përgjigj. Ai e ndjente veten të turpëruar, por dhe kureshtar.
Hajde ta provosh se do të kënaqesh,-i tha punëtori dhe e kapi përsëri për bythe.
-Rri se s’ka lezet...-i thotë Nardi
-Lezet e shkuar lezetit. Eja pak këtu në qoshe sa të të puth

Bledi ishte i ulur ne autobuz, kur ne stacion hipi nje zoteri i veshur mire, me nje çader elegante ne dore. Bledi u ngrit dhe i ofroi vendin e tij.
-Jo, nuk eshte nevoja. Por Bledi nguli kembe she ai u ul. Bledit i kishte rene ne sy edhe here tjeter zotria fisnik me moshen e pjekurise, qe vishej gjithenje elegante, por vetem sonte po e shihte nga afer.
-Mos kujto se me ben nder, i tha zoteria. Ti me kujton moshen time, gje qe me ben te hidherohem. Bledi i kerkoj ndjese, por nuk i kishte shkuar mendja per kete.
Kur Bledi arriti ne stacionin e tij, pa se aty do te zbriste edhe zoteria. Po binte nje shi i holle dhe ai hapi çadren e tij dhe e ftoi te hynte ne te qe te mos lagej. Gjate rruges po bisedonin per te rinjte dhe si ka nderuar koha, pasi djemte kane endra te tjera. Bledi filloi te behet kurreshtar. E kuptonte se muhabetet rrihnin tek seksi gje qe Bledit i ngjallnin interes. Kur arriten tek shtepia e zoterise shiu nuk kishte pushuar ende. Desheron te vish lart, sa te pushoi shiu. Bledi e kishte me medyshje, por kurreshtja e nxiste te shkonte lart.
Apartamenti ishte i rregulluar bukur. Kishte shume gjera antikuare gje qe tregonte per nje person te kulturuar dhe mbi te gjitha ishte nje piano e bukur. Juve i bini pianos? -pyeti Bledi. Zoteria qeshi dhe pohoi. Eshte miku im me i mire, sepse me ben shoqeri ne vetmine time.
Po nuk keni miq?
Sigurisht qe kam, por nuk rrine gjithenje ketu.
Ai e ftoi Bledin te ulej dhe i ofroi nje gote per t'i shebyer vetvetes ne nje tryeze me pije nga me te ndryshmet. Bledi zgjodhi nje limoncino sepse nga ngjyra iu duk me interesante.
Zotria po e shihte me

Pranë shkollës sonë ishte një dyqan i vogël që merrej me kopjimin e çelsave. Unë kaloja për ditë aty pari dhe pothuaj gjithënjë do të gjeja ustain, që më shikonte ngultas. Nuk i kisha dhënë rëndësi kësaj gjëje, pasi nuk është e ndaluar të shohësh e aq më tepër ai ishte në punën e tij unë në timen. Ndonjëherë kur shikoja nga ai, më buzëqeshte e unë ktheja kokën nga ana tjetër. Herë herë kaloja në krahun tjetër të trotuarit, por ai nuk e humbëte takimin, pasi e gjeja gjithëmon tek dera në orarin e kalimit tim.

Me siguri do të mendoni se ustai ishte një plakush pa flokë, me syze majë hundës. Ouups jeni të gabuar. Ai është një djalë i ri rreth 22-24 vjeç, që me sa duket ka marrë një zanat për të fituar bukën. Ndonjëherë kur e shihnja me vemendje vija re fytyrën e tij ovale me flokë të kuqrremta kaçurela e me sy gri të çelta për të cilin s’mund të thoje as se ishte i bukur dhe as i shumtuar. Një njeri normal, si gjithë të tjerët. Kishte vetëm një të metë, ishte pak ndën mesataren dhe njërën këmbë e kishte pak më të shkurtër, gjë që e bënte të çalonte, megjithëse ai mundohej ta mbante veten që të mos dallohej.

Isha në vitin e fundit të shkollës së mesme dhe pas pak shkolla do të mbaronte e kështu që do të përballesha me problemin se çdo të bëja më tej. Por si të gjithë e leja këtë punë për më vonë, kur t’i vinte koha. Një ditë, ndërsa dilnim nga shkolla e ndjeva të nevojshme të shkoja në banjo, prandaj u ndava nga shokët dhe u futa në banjon nëntokase aty pranë. Megjithëse i ishin hedhur disa kova ujë, përsëri ndjehej kundërmimi i

Në Berat nuk kisha qenë ndonjëherë, prandaj isha kureshtar që ta njihja atë qytet që të pushtonte me lashtësinë e tij. Megjithëse kisha mjaft punë për të kontrolluar monumentet historike, por me këtë rast bëja edhe një vizitë të këndshme sa në një anë në tjetrën. Kisha lexuar një libër të Murat Çelepisë, kronikanit të madh osman, i cili e konsideronte këtë qytet si një nga më të zhvilluarit në kohën e tij, në të cilin dhjetëra poetë recitonin veprat e tyre buzë Osumit përpara shumë dëgjuesve, që bënin tifozllëk për njërin apo për tjetrin. Çelepia thoshte se ne Berat ka 250 vende qejfi, ishte fjala për pijetore, kishte shumë zanatçinj të mirë të cilët ia mësonin zanatin çirakëve, të cilët në se donin të përfitonin sa më shumë nga zanati, duhet të kalonin “poshtë tryezës së ustait”... Dhe me sa duket këtë e bënin shume djemë, për tu bërë zanatçinj të mirë. Këto njiheshin me emrin turqisht Dylberë.
Pasi kaluan disa ditë fillova të mërzitesha dhe mendova të bëja ik e jake duke u kthyer herë pas here në Tiranë. Por ja që ndodhi një e papritur. Vapa e madhe kishte bërë që të shteronte uji lumit, për t’ia lënë vendin një zone rëre në të cilin djemtë luanin futboll. Kisha një copë herë që po shihja trupat e tyre të zhveshur, ndër të cilët njëri më bëri përshtypje. Nuk ishte fort i gjatë, por kishte trup të lidhur sportisti. Ndeshja shkoi për keq se u bë një gol, të cilën pala tjetër se pranonte dhe me që më panë që po i shikoja erdhën të më bënin gjykatës të pa anshëm. Por se dinin që kishin zgjedhur personin më të anshëm, se unë i dhashë të drejtë skuadrës së djaloshit që më kishte bërë përshtypje. Përsëri grindje dhe loja