Roni shkonte përgjithësisht vonë në shkollë. Kjo jo vetëm se ishte pak i ngadalshëm, por njëherësh edhe sepse, rrugës kishte disa dyqane që shisnin veshje firmato të cilat Ronit i pëlqenin shume. Ai ndalonte tek vitrina dhe i shikonte. Shitësi e inkurajonte që të vinte brenda dhe ti provonte dhe ato i rrinin me të vërtet për mrekulli. Por Roni e kishte familjen të thjeshte dhe kështu nuk mund të hahej me shokët . Aty do të ishte mirë të ishte pazari i gabit se atje blenë plaçka me çmim të lirë. Po me shitësin ishin bërë miq. Ai e përshëndetët sa herë që kalonte, bile një herë i kishte propozuar t’i dhuronte një xhiakoventë okazion që ishte me çmim të lirë pasi kishte mbetur kopje unike. Por Roni nuk e kishte pranuar.
Një ditë, kur po dilte nga shtëpia, e ama e porositi të merrte çadrën se dita dukej e vrenjtur e mund të binte shi. Por këtë gjë e kanë shumë inat nxënësit, sepse i duket një ngarkesë koti. Roni kishte bërë vetëm një copë rrugë, kur shiu filloi me rrebesh të madh. Në atë zonë nuk kishte dyqane, ose edhe ato që ishin nuk ishin hapur akoma. Roni ia dha vrapit por kur arriti në bllokun e formatove ishte bërë peshk.
Ai arriti deri tek dyqanet dhe gjeti çel atë të” mikut”të tij, dhe u fut brenda.
Po si qenke bërë mor djalë. – tha ai.. -Kështu do të ftohesh, por eja të thahesh. Ai mbylli derën e dyqanit me çelës dhe shkuan në fund ku ndodhej një zyrë ne tavolinë dhe një divan.
Hiqe bluzën,- i tha Ronit. Ai e hoqi dhe zbuloi kurmin e tij të bukur. Shitësi ndezi një ventilator me ajër të nxehtë dhe filloi të thajë bluzën. Krahëve i holli një peshqirë