Sakrifica - Tregim Erotik

Në qytet kishte ndodhur diçka e jashtëzakonshme. U hap fjala se kishte ardhur një grup të huajsh, të cilët do të zgjidhnin disa djem dhe vajza, që do të kalonin në një work shop për tu stërvitur për paraqitës mode në sfilita ndërkombëtare. Mendjet e të rinjve, të ushqyera me imazhe televizive nga kanalet “Fashion” ose “Man fashion” filluan të bluanin ashpër shpresat për tu bërë figura të famshme si Naomi Cambell e të tjerë. Në të vërtet personat e ardhur ishin vetën dy. Ato kishte kërkuar, që secili kandidat të paraqiste një portfolio me fotografi profesionale, e pastaj do të kishte një parade mode në një lokal me emër të qytetit dhe në fund do të bëhej përzgjedhja. Ato ditë të gjithë fotografët kishin punë me bollëk për të bërë fotografitë e miqve , ose edhe të atyre që do të paguanin mirë për të plotësuar portfolion e tyre.
Unë pata rastin të haja një darkë, si i ftuar nga organizatorët e paradës dhe vija re se si në të gjitha tavolinat periferike rinin të rinj e të reja që shihnin nga tryeza jonë e kushedi se çfarë komentonin.
Të nesërmen përtoja të ngrihesha nga që e kisha kokën të rënduar nga pija, por nuk qe e thënë të flinja gjate nga që dikush po i binte ziles me insistim. Me flokë të hardallosura, të cilat i shtrova me dorë dhe me pantallonat gjysmë të mbërthyera hapa derën i nervozuar. Përballë meje qëndronte një djalë me një trup të rregullt rreth 1m e 70 i gjatë, me një fytyrë të mprehët, as të bukur dhe as të shëmtuar,por me sy të gjallë. Flokët i kishte ngrirë me xhel, për t’u dukur më trendy. Ai mbante në dorë një portfolio që sigurisht kishte fotografi. Kur e pash isha i sigurte që nuk e njihja,por fillova të bëja gjëza për ta vlersuar. Ai shpejtojë të kërkojë falje për shqetësimin, duke qenë i sigurte se ishte mjaft vonë për të ndenjur ende në krevat.
-A mund të bisedojmë pak!- më tha.
-Për çfarë?
-Kam një problem e ju mund të më ndihmoni.
-Cili është problemi juaj?
-A mund të futemi brenda?
-Sigurisht. Ai kishte të drejtë se unë me atë pamje qesharake që isha, kushedi si do të shikohesha nga kaluesit megjithëse ende të rrallë.
Në dhomë u ulëm mbi divan. Po hetonim njëri tjetrin me vëmendje sikur do të nxirrnim përfundimin se cili shoku. Sidoqoftë ai filloj të paraqitej:
-Quhem Fotion dhe jam student në vitin e dytë për xehtari. Por kjo shkollë nuk më ka pëlqyer kurrë, por donte plaku një punë serioze… Tashti që erdhi rasti desha të provoja edhe unë konkursin e fatit si dihet.
-Po unë ç’lidhje kam me të?
-Po je anëtar i jurisë ,-foli ai me pasiguri.
-Të kanë informuar gabim. Unë thjeshtë i kam bërë shoqëri dhe kaq.
-Pse nuk mund t’i thuash një fjalë për mua dhe kaq…
– Si zakonisht , ne nuk mund të bëjmë pa futur mikun. Zotësitë vetjake nuk kanë rëndësi…
-Jo kanë, por nuk është lehtë për t’i arritur. Mezi gjeta fotografin, s’kisha mjaft pare për të paguar…I bana si mund, duke marrë borxh… etj.
-I thash t’i hapte fotografitë.
Pas pak filluan të shfletoheshin disa fotografi afër dhe larg. Disa të zhveshura deri në brez. Por fotot nuk ishin kushedi se çfarë.
-Po pse s’ke bërë ndonjë fotografi të zhveshur gjithë trupin…
-Unë jam fetar dhe s’mund të dal lakuriq…Shumë shumë deri tek mesi e sipër, por jo poshtë.
Më erdhi për të qeshur…Shiko Fotion. Do bëje mirë të vazhdosh atë shkollë e mos u rrej nga iluzionet. Ti je fetar, po e di se çfarë bëhet në botën e modës…Gati të gjithë stilistët e mëdhej janë gej. Ato zgjedhin djem që i pëlqejnë dhe ato bëjnë karrier. Shko e shih tek shpijat tona të modës, djem teper të këndshëm e tepër qejflinj.
Ai po më shikonte në mënyrë pyetëse sikur donte të thonte :Po t’i ke qirë ndonjë?
-Ti thua se je fetar, po atje, po deshe të besh karrierë pa ia dhanë njanit e tjetrit nuk ecën përpara.
-E di se ma kërkuan edhe këtu…
– E shef pra. Je vetëm në fillim e kaq ngjarje…
-Po si mund ta baj? Nuk jam mësuar me një gja të tillë. Ke të drejtë, por të tjerëve si bëhet vonë mjafton të arrij qëllimin.
Drita që filtrohej nga perdja e dritares, i lëshonte një dritë të butë Fotionit.
-Prit!Mos luaj! I them. Kisha mbi tryezë një aparat të vogël digjital. E mora dhe e shkrepa disa herë. Mu duk sikur ishin foto të bukëra. Ia tregova.
-Po qitke bukur,- më tha. Më bëj dhe disa të tjera…
-Ku di unë të bëj foto. E shkrep ndonjëherë për qejf ose me shoqëri. Këto të tujat po më duken më të mirat…
-Kot për të provuar fillova ti bëj foto të tjera. Fotioni hoqi këmishën e nxori torsin e tij. I thash të hiqte pantallonat dhe ai filloi të bëjë naze, por i hoqi, por rezistenca e vërtet ishin brekët. Shiko Fotion! Në se do të kesh sukses, jo vetëm do të dalësh nudo fare, por duhet të bësh edhe më shumë. Ai e kuptoi dhe u skuq. Po si mundem me e bë. Tani po më duke edhe më i bukur se në fillim. Ndjeva një impuls nën pantallona që shformuan zonën, e tashti u skuqa unë se nuk doja që Fotioni të shihte se ma kishte ngrehur. Por kjo nuk i shpëtoi syrit të tij.
-Po të ngrihet edhe ty.
-E po je i mire e s’ke ç’thua. Ai ngeli pa fjalë, duke më pare në një mënyrë që nuk dija si ta vlerësoja. Seç më erdhi një mendim absurd, sikur kishte dëshirë ta provonte me mua…U afrova, i ngrita kokën dhe e putha. Ai u ngrit dhe u mbështet menjëherë pas meje. Edhe atij i ishte ngritur.
-Fotion?!- isha në hall…
-Më mirë me ty se me dikë tjetër…
-E ke seriozisht?
-Po, i bindur plotësisht…
-Mos e ke fjalën që të të ndihmoj me profesorin?
-E biseduam atë punë.
Një tërheqje e vogël dhe ai ishte i mbështetur krejtësisht mbi mua. Filloi të më puthte, fillimisht ngadalë e pastaj më me zjarr.
Pastaj pyeti me naivitet: Ke qejf të ma bësh?
-Isha në siklet, por edhe qejfi ma kishte. Fillova ta zhvesh,duke i zbërthyer pantallonat të cilat pas pak ranë poshtë
-Rri mbi gjunjë në divan! Dhe ai ndeji. Dukej vrima që ishte shumë e pastër dhe shumë e ngushtë. Duhej zbutur pak. U afrova dhe fillova t’ia lëpij. Ai ofshani, sepse po provonte një kënaqësi të pa provuar. Pas një copë here e lava gishtin me pështymë dhe fillova ta fusja në vrimë. Megjithëse ishte gishti i vogël atij i dhembte.
E lejmë,- i them.
-Ne që e filluam shkojmë deri në fund.
Kështu që vazhduam. Në fillim mendova t’ia fërkoja mbi vrimë. Pasi e provojë edhe këtë kënaqësi vendosa t’ia fusja brendë. Kjo eksperiencë e re nuk ishte aspak për ta pasur zili, sepse i dhëmbi shumë. U detyrova t’ia nxirrja disa herë e ta fusja prapë. Ai vetëm thonte: kjo qeka ç’qeka. Duronte me vetëmohim që të mësohej, por vrima nuk i bindej se ishte tepër e ngushtë. Pas pak fillova ta ndjej se po më vinte dhe e nxora. Disa pulsime me dorë dhe fara shkoi me forcë përpara.
Pasi u pastruam dolëm për të pirë një kafe. Ai po më thonte me sinqeritet se i kishte shkuar mendja për ta bërë atë punë, por se kishte menduar se aq dhembje…
-Po ti si ndjehesh tani? –i them.
Ai u kthye nga unë e me zë të ulët më tha: Si bythë qi…