Befas një ditë pashë atë. Në moment tarkalitem, por shpejt e marrë vetën. Tekembramja kisha shumë kohë pa e parë. Ishte më një person tjetër. Vjedhurazi sytë tanë u kristalizuan. Sytë tanë u përplasën, ashtu si dikur, por tani kishte një ndryshim… Për të më bërë një shenjë, ai, ngriti vetullën në formë drarpri. Unë nuk lëviz asnjë qerpik. Thjesht e tëhuajësova. Pasi konsumova kafen me ty të rrufitje shpejt e shpejt u ngrita, në atë moment i hodha edhe një shikim për ta parë a paska ndryshuar nga aparenca. Jo fare…ai ishte i njëjti. Me tipare të theksuara të zeshkëta.
Me ca sy të mëdhenj e të zinj, sy tepër tërheqës dhe me një vështrim të ëmbël. Fytyrën e kishte ashtu të rregulltë: buzët kuqe si trëndafil. Befas buzëqeshi lehtë dhe dhëmbët iu dukën si ca perla të rradhitura njëra pas tjetrës… U ngrita shpejt nga lokali ku isha dhe po largohesha. Mbrapa lashë derën e lokalit… Cke – i thashë vetës. Provova një ndjesi të cuditshme. Ndoshta se pas asaj dere lashë dikë që dikur e kam dashur shumë. Pata një goditje therëse që në momentin e parë që e pashë…
Dikur e donim shumë njëri-tjetrin, madje shumë. Luanim bashkë, rrinim bashkë, mësonim bashkë, gjithcka sa vihej e forcohej, ndjenjat tona ishin shumë të forta ndaj njëri tjetrit. Miqësia jonë sa vinte e shtohej. Ishte një person hokatar…
Dita e shkurtër dimrore ishte në mbarim. Në dritare u var muzgu i mbrëmjes. Ai erdhi vonë në shtëpi. Nuk i bëzana. E shikova në sy. Ishte i nxehur dic e mundonte. Por ama kur ai nevrikosej ai bëhej vërtetë i bukur.
E pashë- cke pse më sheh?! – si dukej ia kisha ngulitur sytë e ndoshta iu dukë sikur po e shqyja.
Hic- i them.
Si të shkoi shkolla?- e pyeta.
Cka!- ma ktheu. Si dukej ishte i mërzitur.
Pse?- i them. -Po u zura me një pedagoge. E kam frikë se do më ngele e më – tha – nuk do të kalojë kurrë.
Mos ia fut kot- i thashë – kështu thonë të gjithë.
Varja unë – tha- po ti si shkon në shkollë?
Për të bërë shaka dhe për bërë që të buzëqeshtë i thashë – Me autobuzë. –
Ai – buzëqeshi.
Ishim studenta të dy jetonim me qera më një apartament. Ishim njohur që në gjimnaz, nëpërmjët një shoku tim. Që në ditën e parë të takimit tonë shkëmbyem batuta njëri me tjetrin dhe siduket gjaku jone ra në ujdi. E them këtë përderisa përfunduam të dy në të njëtën shtëpi.
Cke – i them – nuk më dukesh mirë vërtetë. -Jo për atë punën e zyshës e kam- ma ktheu.
E ndjeva që po më gënjente. Nuk këmbëngula më tej.
Tërë natën rrotullohej nuk e zuri gjumi fare. I fola- cfarë ke je sëmurë?
Jo – mu përgjigjë. Dicka po e mundonte. -Trego cfarë ke, mos ngurro- i them.
Ashtu sic ishte doli nga krevati i tij ndezi dritën, në atë moment, ndërkohë përpara tij iu dukë forma e kapitenit të tij. Unë bëra sikur nuk e vura re. Dhe i thashë- hë cke. Po ja – ma ktheu përgjigjen – Mbrëmë kur po kthehesha nga ditëlindja, kam pare dy djem që po kryenin mardhënie seksuale njëri me tjetrin.
Cfarë?!- i them.
Ku i pe!- gjithë kuriozitet unë.
Po ja mbrëmë që u ktheva vonë kur po kthehesha në shtëpi pas Pallatit të kulturës, tek gropa… ishin nja dy cuna të rinjë. Ngaqë ishe errësirë nuk po i dalloja cfarë ishin. Me ngadalë u afrova, kur shikoj dy të rinjë, që njeri kishte ulur pantollonat deri në gjunjë, dhe kishte përkulur, kurse tjetri ia kishte fut brenda. Ia nxirrte dhe ia fuste. Ai rënkontë oh..ooohhh.
Pastaj cfarë ndodhi? – i thashë unë.
Duke u afruar dallova njërin. Ai është shoku im i klasës, që rri në të njëjtën bankë me të, ata nuk më panë – shtoi Andi.
Si?- bëra sikur u habita. Por ndërkohë kapitali im ishte transformuar.
Për ta diktuar më mirë situatën fillova t’i bëja pyetje. -Prandaj je si i shashtisur ti? – i them.
Po – ma ktheu përgjigjen.- Po ti cfarë ndjeve? – i them.
Asgjë – ma ktheu, si i nxehur , pse i bëra kinse atë pyetje.
Se kisha me të keq i them – thjeshtë një pyetje ishte. Nuk folëm përdisa sekonda. Heshtjen e theu ai. Ndërkohë pa e kuptuar ai ishte futur nën batanien time dhe ishte mbështjellë me të. Si dukej i kishte pëlqyer përderisa nuk kishte ikur por kishte ndenjur deri në fund për ta parë atë shfaqje intime.
Sot nuk erdhi tek klasa shoku – ma ktheu Andi.
Varja – o Andi, – por nën vete thashë të shikojmë punën tonë. Ashtu shpejt dhe pa e kuptuar dora ime kishte prekur kofshën e tij, e cilat të lini pa frymë. As unë e kuptova se kur e kisha vendosur dorën aty, por as ai nuk kishte reaguar. Nga tregimi që tregoi mua më ishte bërë dru. Si dukej edhe atij sepse në atë moment i thashë të që të shuante dritën se do biem flemë gjumë se kam nesër mësim, nësër herët – ai nuk u ngrit shpejt, por me vështersi sikur donte të mbulonte dicka. E vura re se edhe atij ishte bërë dru. Kapitalet tona ishin ngritur të protestonin kundër një padrejtësie, sepse padronët e tyre nuk i linin të bënin qejfet e tyre. Ishte një moment i volitshëm mendova që nuk duhet humbur. Trupi më ishe nxehur, ndoshta nga ajo historia që më kishte treguar Andi më parë, por jo isha gabuar, ishte nxehur nga ai trupi i bukur që kisha përpara. Në atë cast kur Andi ishte ngritur të shuante dritën u ngrita edhe unë. U gjendëm ballëpërballë. E kapa për dore dhe menjëherë kur ktheu e putha në buzë. Mbeti si shtangur për disa sekonda, edhe unë gjithashtu prisja reagimin e tij. Pastaj ai si një hamshori i vërtetë që ishte më kapi për vithesh dhe më dhe ma ktheu puthjen. Ah, buzet e tij! Të mishta, erëmirë, të shijshme, ishin gati të më thinin perfundimisht. Isha futur në një humnere kenaqësie, epshi shpëtimtar për të mos dalë kurrë më që andej. Aaaahhhhhh…., buzët më shtërngonin ëmbël më thithnin lehtë-lehtë. Dhëmbët prerës m’i kapnin buzët si të ishin kthetra skifteri ne në momente ciftëzimi, gjuha ime përpëlitej e mrekulluar nga kafshimet e dhunshme dhe kisha pershtypjen se dy gjuhët tona ishin dy duart e një pianisti, se ato nisnin e luanin ne “tastierren e bardhe te dhembeve të njëri tjetrit, renditnin shpejt dhe preklat e tastieres nxirrnin ca tinguj te Ah..aaahhh..!” Dalëngadalë zbritëm me kafshimet më poshtë rreth zverkut, dhe shpatullave, me kafshimet dhe puthjet tona të egra, të papëmbajtëshme, thithëse. I propozova të shkojmë në dush. Pranoj. Ashtu me puthje dhe kafshime përfunduam në dush. Trupat tanë ishin nxehur, ishte rritur temperatura, po digjeshin. Dalngdalë unë filloj të preja kapitalin e tij. Une shijoja me shqisen e prekjes e ledhatoja me gjuhën time kureshtare. Ashtu fillova.. derisa erdhi kjo pije e rrallë që buronte nga ajo gosti që në mënyrë të rëndomtë njerëzit e quajnë padrejtesisht “spermë”, doli nga kapitali i tij i fryrë rreth 18 cm. Me festën e shijes së saj të papërkufizueshme e të pakuptueshme për ata që nuk vlerësojne lëngjet e cmuara të atyre që pandehin se dashurojnë! Pasi e përtypa poshtë që në të vërtetë më shijoj shumë u ngrita dhe fillova ta puth kudo dhe ngado. Aty poshtë ujit që rridhte kapitali im praj 17 cm kërkonte një “fuçi” për të derdhur edhe ai pijen e tij të rrallë. Oh, c’ftesë sfiduese! Pamja e tyre më blatoi një ekstazë te papamë, të përkryer në rumbullaksinë e tyre tunduese. Vithet e tij të hatashme! Ato ishin sferike deri ne përsosuri, ato ishin krejt simetrike jo vetem nga forma dhe nga fortësia nga aroma e lëkurës dhe qimet e zeza te vockëla të saj gjithashtu, por edhe nga këndi qe krijonin me kofshët leshatore deri diku ,nga njëra anë, dhe me shpinën, nga ana tjeter. Ky kënd me gjeometri te ndryshueshme krijonte për kapitalin tim mundësi të paparashikueshme eksitimi. Gjuha ime e babëzitur për aromatën e tij te papërsëritshme kalonte midis shpatullave duke ndjekur natyrshëm dhe etshëm luginen e shtylles kurrizore për të arritur aty ku zinte fill lugu i ngushte që të humbiste mistershem midis vitheve. Aty gjendej ajo cfarë kërkonte kapitali im. Fillova ta përpunoja atë vrimë të shenjtë për kapitalin tim. E provova me njërin nga gishtat. Ai sikur u tërhoqë. Stop – më tha- më djeg. Ah.. Por dobia e perkryer e perkedhlese së vrimës i i falte një dhimbje të mirëpritur. Dalngadalë ai e duroi dhimbjen i futa gishtin e dytë por me shumë vështërsi. Qendërova një cast ashtu me gishtat brenda vrimës në mënyrë që të mësohej vrima dhe qe unazat e saj të hapeshin. Pastaj ashtu sic ishim kaluam në kuzhinë ku aty Andi u shtri tek tapeti e poshtë vuri nje jastëk për të ngritur vithet, nuk e di se ku i kishtë mësuar këto stile ai, në atë momentë nuk më interesonte asgjë. Di vetëm se isha në qiellin e shtatë. Pasi u ul, vithet u ngritën në mënyrë që kapitali im ta kishtë më kollaj futjen e tij tek “porta”. Po problemi ishte përsëri i atyre dy unazave të ngushta të cilat nuk e linin të futej brenda kapitalin tim, atëherë m’u desh të përdorja në mënyrë imediate gjuhën per t’ia lehtesuar sulmin e furishem të kapitalit tim, te cilit vrima e shenjtë i uronte mirëseardhjen. U mundova ta fusja kapitalin tim. E futa dalngadalë deri në gjysmë. E tërhoqa përsëri. Nderkohe kapitali përparonte butë-butë fillimisht, pastaj, fillova ta shtoja shpejtësinë, u bë papërmbajtshëm, i papmëshirshëm, pasthirrmat e Andit më cmendshin, aaahhhhhh… për cudi nuk më derdhi shpejt. Ai packa ndoshta nga dhimbja e pak nga nga kënaqësia filloi të më thoshtë jepi…jepi.. më shumë më shpejt… aaaahhhhh…..ahhh ndërrova pozicion. E hypa në krevat dhe këmbët ia vendosa në shpatullat e mia, iu afrova edhe pak, duart i vendosi tek vithet e mia që edhe ato mundoheshin të më shtynin kapitalin tim më thellë. Fillova ta palloja rëndëshëm dhe shpejt. Ndërkohë që ishte në atë pozicion gjoksi i tij ishte terheqës, me muskuj, ku gjuha ime filloj të thithë thithkat, me dehte me lektiste. Në të vërtetë nuk kishja cfarë të fusja më 17 cm ishte futur e gjitha deri në fund të tunelit ku ajo prekte pankreasin. Unë ndjeja një kënqësi madhëshore. Hormonet kishin arritur maksimumin e tyre. Klithmat e Andit të përziera me kënaqësinë dhe dhimbjen që lëshonte arriti maksimumin e tyre e sperma ime nuk duronte më. Me një presion të fortë ajo u derdhë rëndshëm dhe fortë në skutat e tunelit që sapo kishte formuar ajo vetë. Doja te rrija gjate brenda shpellës, tashme te pushtuar, sapo kishte depertuar si “njeriu i pare” i nadërtalit në të filloi të ndihej si në jerm tashmë. Pasi e derdha brenda sapo e nxora vrima e Andit ishte bërë si një guves e gufmuar. E kuqe, ku ai filloi të ndientë dhimbjet e para pasi e kishte lëshuar ilaci. U puthëm, e gjuhët tona filluan të luanin sekrecionet e lëngëshme të tonat. Pasi përfunuam pamë njëri tjertin, ai nuk foli vetëm mori një cigare dhe ashtu sic ishte filloi të lëvizte nëpër kuzhinë. Si ndihesh- i thashë tani. Erdhi m’u afrua më mori afër dhe më tha tek veshi ishe madhështor, fantastik po hajde shkojmë ne ta provojmë në dush qiellin e tetë…